Bəlkədə çoxunuz səni sevirəm deyə bilmə hissinin sevdiyiniz üçün darıxma hissindən daha cox əzab verdiyini bilirsiniz. Bu sözlər ağlınıza gəldikcə dilinizin ucunda qalar, sonu hər zaman hüzursuz bir səssizliklə bitər və səssizliklər əkshik bir sevgi ilə içinizdə toplanar. Adama elə gəlir ki əllərində bir tükənmiş bitmiş sevda var. Biri və ya biriləri bitirmiş sevdanızı. Və siz də eyni sualları verirsiniz özünüzə, Sevdalar bitərmi? Eşqlər tükənirmi?

Amma kimsə gedənin ardından bitib tükənənin sevda və eşq olmadığını, ÖZÜNÜN olduğunu qəbul etməz. Bitib tükənirsiniz sevdiyinizi söyləməyincə. Sevdiyinizin yoxluğuyla, səni sevirəm deyə bilməmənin ağrı acısıyla oyanarsınız hər gün.

Gedən getmiş amma hesabı verilməmişdir sevdanızın. Biri sevdanizi sevdanizsa sizi bitirmişdir. Sanki sevdiyinizə bir dəfə daha səni sevirəm deyə bilsəz geri dönəcək və bax sevdan əllərimdə, onu hec buraxmadım deyəcək. Amma bir dəfə daha səni sevirəm deyəməzsiniz. Sevdanız artıq səssizliyinizdir. Sessizliyinizlə acizləşər və suallarınıza “sevda insanı acizləsdirərmi” sualı da əlavə olunar. Ürəyinizdə gedənin bir gün dönməsindən, təkrar sizə “səni sevirəm deməsindən qorxarsınız. İcniz elə acımış, ürəyiniz elə qırılmış, səssizliyiniz üzərinizə elə cökmüş ki, sevdiyinizin geri dönməsini istəsəniz də qorxarsınız.. Cünki siz artıq siz deyilsiniz. Artiq siz, ürəyində “səni sevirəm”lər yığılmış, bədənindəki toxunuşları göz yaşları ilə təmizləməyə calışmış, yaraları qanamasın deyə birilərini bağrına basa bilməyən birisiniz . İlk baxışda çox sadə sözdür “səni sevirəm” Amma bu sözləri söyləmədikcə özünüzdən uzaqlaşmış, sevdaların bitib tükənəcəyi, məhəbbətin əksildiyini qəbul etmisiniz. Bu sözlər anlamını itirdiyində yaşamağın da anlamını itirdiyini və sevdiyiniz getdiyi zaman həyatınıza məna qatan bütün gözəl, söyləyə bilmədiyiniz kəlamları da özü ilə götürdüyünü yalnız “səni sevirəm” demək ücün darıxdığınızda öyrənəcəksiniz..

O zaman isə ardından baxmaqdan başqa əlinizdən heç nə gəlməyəcək…