Bugün vacib bir məsələyə toxunmaq istəyirəm. Allah bizə bu qədər imkan verib, bu qədər iradə verib. Bizə buyurubki Allah yolunda gedin, bu dünya əbədəlik deyil. O biri dünyanızı qazanın ( Cənnəti ). Bəs biz nə səbəbə bizi yaradanın sözündən çıxırıq? Buna nə haqqımız var? Biz onun qullarıyıq. Siz elə bilməyinki Allah hər günahı bağışlayandı. Buna arxalanmayıb saysız günahlar etməyin. Əlbəttəki Allah mərhəmətlidi, rəhmandı. Ama bilə-bilə qazandığın hər günahı bağışlamaz axı. Allah buyurubki Sorğu-sual vaxtı sizdən birinci soruşacaqlarki namaz qılıbsan? Quranı heç olmasa bircə dəfə əlinə alıbsan? Axı Allah bizə iradə verib. Niyə şeytana qalib gəlib namazımızı qılmırıq vaxtında, orucumuzu tutmuruq, Quran-ı Kərimi oxumuruq. Bu qədər çətindi? Gördüyünüz ən gözəl yerden 100 dəfə, hətta 1000 dəfə gözəl olan Cənnəti öz əllərimizlə geri çeviririk. Bu dünyanın keyfin zövqün boş verib, Allaha dahah yaxın olub, əbədəlik keyf çəkmək çoxmu pis şeydi? Yoxsa əbədəlik cəhənnəmdə yanmaqmı daha yaxşıdı? Halbuki kibritin alovu barmağının ucuna dəyəndə deyirsiz ay Allah yandım. Cəhənnəmin alovun deməyə heç ehtiyac yoxdu. Özünüz yaxşı bilirsiz bunu. Ama əməl eləmirsiz. Niyə?
